„ასო­ე­ბი, სიტყ­ვე­ბი, წი­ნა­და­დე­ბე­ბი, სას­ვე­ნი ნიშ­ნე­ბი, ამ­ბე­ბი, ფიქ­რე­ბი, აზ­რე­ბი, გან­ც­დე­ბი, ფურ­ცე­ლი და კა­ლა­მი.

წე­რი­ლე­ბი.

ფოს­ტა­ლი­ო­ნი და ემო­ცი­ე­ბით გაჟ­ღენ­თი­ლი, კონ­ვერ­ტ­ში ჩა­დე­ბუ­ლი გა­შიშ­ვ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის გრძნო­ბე­ბით სავ­სე ფურ­ც­ლე­ბი.

რო­დე­საც პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, წარ­მო­სახ­ვის უნა­რი არ მქონ­და. არ შე­მეძ­ლო მე­მოგ­ზა­უ­რა იქ, სა­დაც მო­მე­სურ­ვე­ბო­და. ეს იქამ­დე სა­ნამ ას­ტ­რიდს შევ­ხ­დე­ბო­დი. ადა­მი­ანს, რო­მელ­მაც ნაც­რის­ფერ, უფან­ჯ­რო კედ­ლე­ბის პატ­რონს მა­ჩუ­ქა ფუნ­ჯე­ბი და სა­ღე­ბა­ვე­ბი. ჰა, ბურ­თი და მო­ე­და­ნიო.

მა­შინ პირ­ვე­ლად გა­ვი­ცა­ნი პე­პი, კარ­ლ­სო­ნი, ლო­ტა, მა­დი­კე­ნი, მიო, ანა, ანი­კა, ტო­მი, რო­ნია და კი­დევ მრა­ვა­ლი… ისი­ნი თა­ვის სამ­ყა­რო­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბის უფ­ლე­ბას მაძ­ლევ­დ­ნენ. ას­ტ­რიდ­მა მა­ჩუ­ქა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ჩემს თვალ­წინ გა­დაშ­ლი­ლი სამ­ყა­რო კი არ და­მე­ნა­ხა — შე­მეგ­რ­ძ­ნო.

ერ­თია იყო მწე­რა­ლი და წერ­დე კარ­გად, მე­ო­რეა იყო ადა­მი­ა­ნი და იყო კარ­გი. ას­ტ­რი­დი ორი­ვე იყო. მარ­თა­ლია, არას­დ­როს მქო­ნია ბედ­ნი­ე­რე­ბა, რომ პი­რა­დად გა­მეც­ნო ის, მაგ­რამ მქონ­და შე­საძ­ლებ­ლო­ბა წა­მე­კითხა მი­სი წე­რი­ლე­ბი.

ვის ეკუთ­ვ­ნო­და ეს წე­რი­ლე­ბი? გო­გოს, რო­მელ­მაც ლინ­დ­გ­რე­ნის გუ­ლი და­იპყ­რო — სა­რა იუნ­გ­კ­რანცს.

და რო­გო­რი იყო ქა­ლი, რო­მელ­მაც ასე ძლი­ერ შეგ­ვაყ­ვა­რა თა­ვი? დაგ­ვ­რ­ჩა მის­გან რა­მე? სა­რა თავს აქ­ნევს და გვა­ი­მე­დებს. ასე იწყე­ბა ეს ის­ტო­რია.

მთელ ქვე­ყა­ნა­ში სა­ხელ­გან­თ­ქ­მულ მწე­რალს, რო­მე­ლიც სხვა­დას­ხ­ვა ასა­კის ხალ­ხის­გან ათა­სო­ბით სა­თაყ­ვა­ნე­ბელ წე­რილს, ძვირ­ფას სა­ჩუქ­რებ­სა და კომ­პ­ლი­მენ­ტებს იღებს, ვის მი­მართ შე­იძ­ლე­ბა გა­უჩ­ნ­დეს ინ­ტე­რე­სი? ალ­ბათ, იმ ემო­ცი­უ­რი, უც­ნო­ბი გო­გო­ნას მი­მართ, ერთ დღეს წე­რილს რომ გა­უგ­ზავ­ნის, მკაც­რი და გა­ბე­დუ­ლი თხოვ­ნით მოს­თხოვს სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლის ას­რუ­ლე­ბას. არც ას­ტ­რი­დი და­აკ­ლებს და ისეთ წე­რილს გა­მო­უგ­ზავ­ნის, რო­მე­ლიც კა­ნა­ლი­ზა­ცი­ა­ში ჩა­ი­რეცხე­ბა. ას­ტ­რიდ­საც კი აღარ ახ­სოვს რა და­წე­რა წე­რილ­ში, რო­მელ­მაც სა­რა ძა­ლი­ან გა­ნა­რის­ხა. ერ­თი კი ფაქ­ტია, ადა­მი­ა­ნებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სი­მარ­თ­ლე აღი­ზი­ა­ნებთ. ალ­ბათ, მწე­რალ­მა წე­რილ­ში გო­გო­ნას თვა­ლე­ბი აუხი­ლა და მწა­რე რე­ა­ლო­ბა და­ა­ნა­ხა, რა­მაც სა­რას სირ­ცხ­ვი­ლის გრძნო­ბა გა­უღ­ვი­ძა. სირ­ცხ­ვი­ლის გრძნო­ბას, სინ­დი­სის ქენ­ჯ­ნა მოს­დევს, ხო­ლო ამას, სიტყ­ვა „ბო­დი­ში“, რო­მელ­საც იუნ­გ­კ­რან­ცი ლინ­დ­გ­რენს გა­უგ­ზავ­ნის. აქ იწყე­ბა 31-წლი­ა­ნი მი­მო­წე­რა.

სა­რა­სი ძა­ლი­ან შემ­შურ­და. იმი­ტომ არა, რომ ის ას­ტ­რი­დის „კალ­მის მე­გო­ბა­რი“ იყო, არა­მედ იმი­ტომ, რომ, მან ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, შეძ­ლო შე­ე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა ბავ­შ­ვო­ბა, რო­მე­ლიც თით­ქ­მის არ ჰქო­ნია. ლინ­დ­გ­რე­ნის წიგ­ნის კითხ­ვი­სას, შენ­ში მყო­ფი მი­ძი­ნე­ბუ­ლი ბავ­შ­ვი უნ­და გა­მო­აფხიზ­ლო. ეს ასე თუ არ მოხ­და, ამ­ბავს ვერ გა­ი­გებ და წიგ­ნიც უაზ­რო მო­გეჩ­ვე­ნე­ბა. წა­მო­ვი­ზარ­დე თუ არა, გა­დავ­წყ­ვი­ტე, ას­ტ­რი­დი სა­ჩე­მო აღარ იყო და სჯობ­და ხე­ლი დი­დი წიგ­ნე­ბის­თ­ვის მო­მე­კი­და. იმ დღეს დას­რულ­და ჩე­მი ბავ­შ­ვო­ბაც. სა­რა კი­დევ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხე­ლით და­ა­ტა­რებ­და ლინ­დ­გ­რე­ნის წიგ­ნებს. თით­ქოს, მის­თ­ვის ამ წიგ­ნებს ჰქონ­დათ ის დახ­მა­რე­ბის ხე­ლი გა­მოწ­ვ­დი­ლი, მთე­ლი ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში რომ ელო­დე­ბო­და. ის­ხ­დ­ნენ ას­ტ­რი­დი და სა­რა ან­თე­ბუ­ლი სან­თ­ლის წინ. სა­რა არ წა­სუ­ლა – ის ახ­ლაც იქ არის.

ამ წიგ­ნის წა­კითხ­ვა ას­ტ­რი­დის გა­საც­ნო­ბად გა­დავ­წყ­ვი­ტე, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­რა იუნ­გ­კ­რან­ცის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე თვალ­ყუ­რის დევ­ნე­ბამ გა­მი­ტა­ცა. იგი­ვე მი­ზე­ზი ჰქონ­და ას­ტ­რიდ­საც. წერ­და სა­რას, რად­გან აინ­ტე­რე­სებ­და რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბო­და გო­გო­ნას ცხოვ­რე­ბა. არა, ლინ­დ­გ­რე­ნი მას ლუ­პით ხელ­ში არ აკ­ვირ­დე­ბო­და. ის ყო­ველ­თ­ვის ცდი­ლობ­და სა­რას­თ­ვის ხი­ფა­თის არი­დე­ბას: ალ­კო­ჰო­ლი, მო­წე­ვა, ად­რე­ული გათხო­ვე­ბა… სწო­რედ ის თე­მე­ბი, რომ­ლე­ბიც დღე­საც ისე­თი­ვე აქ­ტუ­ა­ლუ­რია, რო­გორც მა­შინ…

სა­რა გა­ზაფხუ­ლის იმ ყვა­ვილს მა­გო­ნებს, ზამ­თ­რის სი­ცი­ვე­ში რომ აღ­მო­ცენ­და. სხვე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი, იძუ­ლე­ბით გან­დე­გი­ლი ფე­რა­დი არ­სე­ბა, რომ­ლის­თ­ვი­საც სუს­ხი­ან ქარს ხე­ლე­ბი და­უ­სე­რავს. გო­გო­ნა ემო­ცი­ე­ბით, რო­მე­ლიც მას არა­სო­დეს უგ­რ­ძ­ნია. ფი­ზი­კუ­რი და შემ­დეგ უკ­ვე სექ­სუ­ა­ლუ­რი ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პ­ლი, სა­კუ­თა­რი თა­ვით უკ­მა­ყო­ფი­ლო სა­რა, რო­მელ­საც თან სდევს სა­კუ­თა­რი ჩრდი­ლი, ასე ძა­ლი­ან რომ ეზიზღე­ბა.

შუ­ა­ღა­მით, თავ­ს­ხ­მა წვი­მა­ში ვე­ლო­სი­პედს მი­აქ­რო­ლებ­და ლა­მა­ზი სა­რა. მი­სი ცრემ­ლე­ბი წვი­მის წვე­თებს უერ­თ­დე­ბო­და და სხე­უ­ლი თვი­თონ წვი­მას ერ­წყ­მო­და. იმ დღეს გო­გო­ნას ამ­ძი­მებ­და სიყ­ვა­რუ­ლის უნა­რი, რო­მე­ლიც რვა მი­ლი­არ­დი ადა­მი­ა­ნი­დან მხო­ლოდ ერთს გა­აჩ­ნია.

სა­რა იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ენატ­რე­ბო­და სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­მელსაც ყო­ველ­თ­ვის გას­ცემ­და, მაგ­რამ უკან არა­სო­დეს უბ­რუნ­დე­ბო­და. სა­რას ენატ­რე­ბო­და ბავ­შ­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ ჰყო­ლია. ენატ­რე­ბო­და მზრუნ­ვე­ლი, ყუ­რადღე­ბი­ა­ნი მა­მა, რო­მე­ლიც სრუ­ლი­ად სა­პი­რის­პი­რო აღ­მოჩ­ნ­და, აში­ნებ­და სიბ­ნე­ლე, რო­მე­ლიც თან სდევ­და.

გარ­და­ტე­ხის პე­რი­ოდს თან ახ­ლავს მთე­ლი რი­გი პრობ­ლე­მე­ბი. და­ბა­ლი თვით­შე­ფა­სე­ბა, უკონ­ტ­რო­ლო სიბ­რა­ზე, გა­უცხო­ე­ბა და გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი ფიქ­რე­ბი, ამ ყვე­ლაფ­რის გა­მო სა­კუ­თა­რი თა­ვის სი­ძულ­ვი­ლი. რთუ­ლია ეს ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტომ გა­და­ლა­ხო, ამი­ტომ ყვე­ლას გვჭირ­დე­ბა ვი­ღაც, ვინც ბნე­ლი, შა­ვი, ნე­გა­ტი­უ­რი ფიქ­რე­ბის ორ­მო­დან ამოგ­ვათ­რევს.

„თა­ვი და­მა­ნე­ბეთ!“ — ამ­ბობს ხალ­ხით იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი გო­გო­ნა და თან აყო­ლებს — „სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­გაწ­ნავ­დით სი­ლას და შურს ვი­ძი­ებ­დი“. სა­კუ­თა­რი აზ­რე­ბით შე­ში­ნე­ბუ­ლი სა­რა თვლის, რომ ის ბო­რო­ტი და ეგო­ის­ტია, მაგ­რამ ას­ტ­რი­დი პა­სუ­ხობს: „შენ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ. ეს დი­დე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბაა“. და და­სა­შოშ­მი­ნებ­ლად ნილ ფერ­ნი­ლის ლექსს უგ­ზავ­ნის:

„ამი­ტომ ვცდი­ლობ არ ვი­ყო ავი,

კე­თი­ლო ხალ­ხო, გთხოვთ, და­მა­ნე­ბოთ თა­ვი.“

ას­ტ­რი­დი არის ის, ვინც სა­რას არ გან­ს­ჯის, არ მი­უ­თი­თებს. ის მას უბ­რა­ლოდ უს­მენს. მოს­მე­ნა კი ის არის, რაც სა­რას ყვე­ლა­ზე მე­ტად სჭირ­დე­ბო­და. ის არ უღ­რ­მავ­დე­ბო­და დე­ტა­ლებს, არ ეძებ­და მი­ზე­ზებს. მა­ში­ნაც კი, რო­დე­საც სა­რას ქა­და­გე­ბის უკან ხე­დავ­და სუ­ლი­ერ ტკი­ვილს. ას­ტ­რი­დი ამას არ აკე­თებ­და, რად­გან იცო­და, რომ ერ­თი სიტყ­ვაც კი „გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის ვაშ­ლი“ იქ­ნე­ბო­და სა­რას მგრძნო­ბი­ა­რე სუ­ლი­სათ­ვის.

და მა­ინც, სად ვი­ნა­ხავთ ადა­მი­ა­ნე­ბი წე­რი­ლებს? მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში, გულ­ში, მო­გო­ნე­ბებ­ში თუ რკი­ნის სე­იფ­ში? არა, ჩვენ, ბავ­შ­ვე­ბი, წე­რი­ლებს ლე­ი­ბის ქვეშ ვი­ნა­ხავთ, ყვე­ლა­ზე სა­ი­მე­დო ად­გი­ლას, თავ­და­დე­ბით ვი­ნა­ხავთ იქ, სა­დაც შრე­ბა ჩვე­ნი ცრემ­ლე­ბი. იქ, სა­დაც იმა­ლე­ბი­ან ასო­ე­ბი, სიტყ­ვე­ბი, წი­ნა­და­დე­ბე­ბი, ფიქ­რე­ბი, აზ­რე­ბი, გან­ც­დე­ბი…

ხო­და, ას­ტ­რიდ – „შენს წე­რი­ლებს ლე­ი­ბის ქვეშ ვი­ნა­ხავ“,- წერს მოსწავლე.