შობის ღამე (სოსო ნადირაძე)

ამ დღეს ბავშვივით ველი და ვღელავ, 
იმედის ნერგი ცოცხლდება ჩემშიც,
შობის ღამეა, ვარსკვლავი ყველა 
სოფლის გომურებს უჭირავთ ხელში...
დააქვს ბალთაზარს მხრებით ოცნება, 
გადმოსავლელი ზღვა და მთებია, 
ისე შეიკრეს სუნთქვა ბოსლებმაც, 
თითქოს სასწაულს ელოდებიან...
სხვანაირია მწყემსების ზეცაც, 
ლოდინისაგან გზაც კი მოკლდება, 
არ შეგეშინდეთ, დღეს ყველა დედას, 
მუცელში ჩვილი გაუტოკდება...
ამ დღეს ბავშვივით ველი და ვღელავ, 
იმედის ნერგი ცოცხლდება ჩემშიც, 
შობის ღამეა, ვარსკვლავი ყველა 
სოფლის გომურებს უჭირავთ ხელში...

შობა (აკაკი წერეთელი)

აღმოსავლეთით გამოჩნდა
ვარსკვლავი „სჯულის ცნობისა“,
ჯერ უნახველი კაცთაგან,
უცნაურ სხივოსნობისა!
გაჰკვირდენ ვარკვლავთ მრიცხველნი,
ვერ მისწვდა მათი გონება...
ინიშნეს მხოლოდ მოგვებმა
და იგრძნეს უფლის მონება.
ჰფიქრობდნენ ქვეყნის მპყრობელის
ამ ქვეყნად დაბადებასა;
თან მიჰყვნენ ვარსკვლავს მიმავალს,
ჰგალობდნენ ქებათ-ქებასა.
გაჩერდა ბეთლემს მნათობი,
ქვაბზე სხივები დაჰფინა,
სთქვეს მოგზაურთა: „აქ არის
ახალშობილის, სჩანს, ბინა!“
შევიდენ, ნახეს მწოლარე
ბაგაში საკვირველი ყრმა;
ნაცვლად „მზე შინას“ ისმოდა
ანგელოზთ საამური ხმა!
ხედავენ ღარიბ სახვევში...
არსად სჩანს ხოჭიჭ-აკვანი!..
დაემხვნენ მის-წინ მორჩილად,
სასოებით სცეს თაყვანი.
ოქრო, გუნდრუკი და მური
შესწირეს ახალშობილსა,
და უგალობდენ სიმდაბლით
საგალობელსა წყობილსა.
„დიდება ყოვლის შემოქმედს!
დიდება მისა მცნებასა!..
დიდება ქვეყნად მაცხოვრის
ხორციელ მოვლინებასა!..“