ფრიდონ ხალვაშისა და ზურაბ გორგილაძის სახელობის ქუთაისის N19 საჯარო სკოლის მე-12 კლასის მოსწავლემ ნუკი მანაგაძემ ლიტერატურულ კონკურსში „ზღვაური - 2020“ პროზაში საფინალო დიპლომი დაიმსახურა.

გთავაზობთ ნუკი მანაგაძის ნაშრომს:

„მარტის პირველი იყო...

მარტის 1-ლი იყო... იმ დღეს დიდი ხნის შემდეგ პირველად მოთოვა... სკოლიდან მოსულს შინ დამხვდა. საწოლზე წამომჯდარს ცივ კედელზე მიედო თავი. გამიხარდა, რომ დავინახე. ვიფიქრე, ძლივს დააღწია თავი იმ თეთრი კედლების სუნს, ასე რომ ეზიზღება-მეთქი. ნაადრევი ყოფილა სიხარული... მომღიმარი მივუახლოვდი. ჩაცვენილ ლოყებზე ნაზად ვაკოცე, შემეშინდა, ზედმეტად ძლიერად არ მომსვლოდა მონატრებისგან და მთლად არ გამექრო მისი ისედაც გამქრალი ლოყები. როგორ ხარ-მეთქი რომ ვკითხე, ერთი ამოიხვნეშა. ველოდი გამიღიმებდა, მაგრამ სამუდამო ყოფილა ეს მოლოდინი. მეცადინეობით გადაღლილი ვწუწუნებდი, დრო რა ნელა გადის-მეთქი. მერე მას შევხედავდი. არაფრის თქმის თავი ჰქონდა, მაგრამ თვალებში ამოიკითხავდით, როგორ მეწინააღმდეგებოდა, თითქოს გრძნობდა რაღაცას და უნდოდა, რაც შეიძლებოდა მეტად გაწელილიყო დრო, რომელიც მის უკანასკნელ წამებს ითვლიდა. ბოლოს რომ შევხედე, სახეზე ფერი აღარ ედო. ეს ერთ დროს მთასავით კაცი გამხმარ ხის ტოტად მომეჩვენა და ვერ შევძელი იმ ოთახში დიდხანს გაჩერება. გარეთ გამოვვარდი, სისხლი ერთიანად გამეყინა, ფილტვებიდან ჰაერი ამიორთქლდა და რაც ძალა და ღონე მქონდა, ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადი. შვების ნაცვლად სინდისის საშინელი ქენჯნა ვიგრძენი. უკან შებრუნებული პირდაპირ შევეჩეხე მის წყლიან თვალებს, გაბერილ გულმკერდს და მჭიდროდ მოკუმულ ტუჩებს: ცდილობდა ფილტვებში ჩარჩენილი ბოლო წვეთი ჟანგბადი არ გაქცეოდა და უსარგებლო ნახშირორჟანგად არ გადაქცეულიყო. არ გამოუვიდა. თავად დავინახე, როგორ შეირხა გალურჯებული ტუჩები უკანასკნელად, როგორ ამოფრინდა უკანასკნელი მოლეკულა დამჭკნარი ფილტვებიდან, როგორ გაშეშდა მუდამ მოძრავი თვალები, როგორ ჩამოვარდა გამხმარი ხის ტოტიდან უკანასკნელად უკანასკნელი ფოთოლი. მარტის 1-ლი იყო... იმ დღეს დიდი ხნის შემდეგ პირველად მოთოვა... მე დავინახე, როგორ შეერია მისი სული სპეტაკ თოვლის ფანტელებს და მაშინ ვიგრძენი შვება... მისი ფილტვები ახალი ჟანგბადით გაივსო“.

ქუთაისის N19 საჯარო სკოლის მე-12 კლასის მოსწავლე ნუკი მანაგაძე.