„მე ვაკეთებ იმ საქმეს, რაც მიყვარს“,- ამბობს ჭიათურის მუნიციპალიტეტის სოფელ მერევის საჯარო სკოლის ისტორიის პედაგოგი ეკატერინე ღუღუნიშვილი, რომლის ხელმძღვანელობით მოსწავლეებს არაერთი წარმატებისთვის მიუღწევიათ.

ამჯერად, მან საკუთარი შეხედულებები  etaloni.ge -ს ბლიც-ინტერვიუში დააფიქსირა. ისაუბრა, 2022-2023 სასწავლო წელზე, მოსწავლეთა მშობლებს რჩევები მისცა, გაიხსენა მოსწავლისგან მიღებული საუკეთესო კომპლიმენტი და ყურადღება არაერთ მნიშვნელოვან საკითხზე გაამახვილა.

- ეს სასწავლო წელი იყო...

- საინტერესო, მრავალფეროვანი... ყოველი სასწავლო წლის დასაწყისი ჩემთვის მნიშვნელოვანია, ვფიქრობ, როგორც დაიწყებ წელს - ენერგიით, მონდომებით, შემართებით, სწორედ ისეთი წელი იქნება...უნდა დაისახო მიზანი და ნაბიჯ-ნაბიჯ განახორციელო.
მეც ჩემს მოსწავლეებთან ერთად, კიდევ ერთი წლით ვიზრდები, ვვითარდები და ვსწავლობ მათგან...მოვახერხეთ და შევძელით, გარკვეული აქტივობების განხორციელება, საერთო ჯამში, კარგი წელი იყო.

- მშობლებს სკოლის სახლით ვეტყოდი...

- რომ მშობლის და სკოლის თანამშრომლობა აუცილებელია, საჭიროა მშობლების აქტიური ჩართვა სასკოლო ცხოვრებაში....უნდა შევქმნათ ისეთი დემოკრატიული გარემო ერთად, რომ მშობელი არ იყოს შებოჭილი იყოს თავისუფალი. კიდევ უფრო აქტიურტად ითანამშრომლონ სასკოლო საზოგადოებათან. მათი აქტიურობით კიდევ უფრო გაიზრდება სოციალურ-ემოციური ფონი. მშობელმა და მასწავლებელმა ხელი უნდა შეუწყონ მოსწავლეს წარმატების მიღწევაში.

- ბოლო ზარზე პერანგზე დავიწერდი/დავიხატავდი....

- სკოლა დამამთავრე 2004 წელს და წინსაფარზე დავიხატე-დედა-შვილი, რომელსაც ხელში უჭირავს ვაზის მტევანი და ვაზის ფონზეა ნახატი შესრულებული... ახლაც რომ დავუფიქრდი, ისევ ამ ნახატს ავირჩევდი...
ქართველებს არაერთხელ გამოუხატავთ ვაზის და ღვინის სიყვარული. ქართველი და ვაზი ერთმანეთთან მჭიდრო კავშირშია, ეს ჩანს ხელოვნებაში, ლიტერატურაში....ვაზი წმინდაა და მას უდიდესი ძალა აქვს... ვაზი დედაღვთისმშობელია მტევანი კი, მაცხოვარი.
დედა-შვილის სიყვარული კი, ამქვეყნად მთავარია და მას საზღვარი არ აქვს, ეს არის სიცოცხლის წყარო... ბევრი შეიძლება დედაზე ითქვას, მაგრამ მხოლოდ ერთს გავიხსენებდი - ცხრა ძმა ხერხეულიძის დედამ ცხრავე ვაჟი ბრძოლის ველზე დაკარგა, მაგრამ დედამ სიმწრისა და ტკივილის მიუხედავად, დროშა მაინც აღმართა.

- მე რომ აბიტურიენტი ვიყავი...

- ეს პერიოდი ცოტა რთული და დამღლელი იყო, თითქოს რაღაც მარწუხებში ხარ მოქცეული, საპასუხისმგებლოც...
მაგრამ, ზოგადად, სასიამოვნოდ და ძალიან კარგად მახსენდება, ეს პერიოდი მაინც საუკეთესოა ჩემთვის და მართლაც განუმეორებელი. მახსენდება, ლამპის შუქზე დაწერილი თემები და ნასწავლი გაკვეთილები. ეს იყო მოლოდინი და ახალი ცხოვრების დასაწყისი.

- მომავალ პირველკლასელებს ვეტყოდი...

- მათ აქვთ საუკეთესო წლები და მაქსიმალურად შეეცადონ გამოიყენონ...სწავლით, შრომით და მონდომებით აუცილებლად მიაღწევენ მიზანს.

მოსწავლეებისგან მიღებული შექება...

- შექება და კომპლიმენტი ძალიან მახარებს, თუნდაც დაფაზე ან ფურცელზე დაწერილი - მას მიყვარხარ და გულიც მიხატული...
მე ვგრძნობ მათ სიყვარულს, ყვავილებსაც ხშირად მჩუქნიან... მომწონს მოსწავლეებთან ურთიერთობა და სახალისო ფოტოებსაც ხშირად ვიღებთ.

- მოტივაციას მაძლევს...

- იმისათვის, რომ იყო წარმატებული, უკეთესი, ბედნიერი - ბევრი შრომაა საჭირო, საკუთარ თავზეა დამოკიდებული, როგორ გარემოს შეიქმნი და რას გააკეთებ. არ აქვს მნიშვნელობა ეს ოჯახი იქნება, სამსახური, თუ სხვა...
როცა გრძნობ დაფასებას, პატივისცემას და სიყვარულს, ეს მაძლევს მოტივაციას და ძალას, რომ ვიყო უკეთესი მათთვის, ვიდრე ვარ.
რაც მთავარია, მე ვაკეთებ იმ საქმეს, რაც მიყვარს... როცა ვხედავ ჩემი შრომის შედეგს - ეს არის ჩემი მიღწევაც...
მოსწავლეებიც, რომლებიც თვალებში შემოგციცინებენ, გენდობიან, შენი იმედი აქვთ - ეს ძალას მმატებს.