''ვირტუალ სამყაროში მცხოვრებ ადამიანებს ხშირად აქვთ ფსიქოლოგიური პრობლემები. 2 წლამდე ბავშვი ტელევიზორს საერთოდ არ უნდა უყურებდეს. 2-იდან 5-წლამდე შეიძლება 10 წუთით ჩავურთოთ მას ტელევიზორი, შემდეგ 15 წუთით, დრო ნელ-ნელა გავზარდოთ ნახევარ საათამდე, ზოგადად კი ბავშვი ტელევიზორს ერთ საათზე მეტს არ უნდა უყურებდეს. ვირტუალური სამყარო არის მათთვის რეალური და რეალური სამყარო არის აბსოლიტურად გაუგებარი რამ.   

ბავშვებს და მოზარდებს კომუნიკაციის, სოციალური ურთიერთობების უნარი დაერღვათ. სოციოფობები ასეთი სიხშირით კაციობრიობის ისტორიაში არასდროს არ ყოფილა. ადამიანმა თავისი ქცევა უნდა არეგულიროს. ეს დროსთან უერთიერთობის უნარსაც ჩამოუყალიბებს და შემდეგ ნებისყოფასაც გაუძლიერებს.   

თავიდან ადამიანი თუ 2 საათზე იძინებდა, დაიძინოს 1 საათზე, მერე 12 საათზე, მერე 11 საათზე. დილით თუ მაღვიძარას საშუალებით ვერ იღვიძებს, მშობელს სთხოვოს რომ გააღვიძოს. თავის თავს წინასწარ უნდა მისცეს გარკვეული დავალება.   

ბავშვები იძინებენ აიპადთან, აიფონთან ერთად. მოზარდებს მათ გარეშე აღარ შეუძლიათ. რამდენიმე დღეა საჭირო, რომ მოზარდები ამას გადაეჩვიონ. ამისათვის საძინებელ ოთახში საერთოდ არ უნდა შეიტანონ საკომუნიკაციო საშუალებები. არაფრით არ შეიძლება ყურსასმენებით, მუსიკის ქვეშ დაძინება. ნელ-ნელა უნდა დაიწყონ ადამიანებმა დისტანცირება და ინტერნეტდამოკიდებულებისგან გათავისუფლება.  

აშშ-ში ფსიქიატრიულ ლექსიკონში შეიტანეს ინტერნეტდამოკიდებულება, ისევე როგორც თამაშდამოკიდებულება, წამალდამოკიდებულება. ეს არის ურთულესი პრობლემა.  

 
დისტანცირება უნდა მოვახდინოთ ტექნიკისგან და დავინახოთ, რომ გაზაფხული მოვიდა, შეიმოსნენ ხეეები, შემდეგ მოვიდა ზაფხული, უკვე დამწიფდა ალუბალი, ჩიტებმა ჭიკჭიკს მოუმატეს, დავინახოთ ადამიანები, რომლებიც ქუჩაში გვხვდებიან და ადამიანური უერთიერთობები ნელ-ნელა ეტაპობრივად წინ წამოვწიოთ. გადავდოთ გვერდზე ის ტექნიკა, რომელმაც ჩვენ დაგვიპყრო, ოღონდ ეს ეტაპობრივად უნდა მოხდეს.’’