ქალბატონი მედეა „ეტალონს“ თავის ცხოვრებასა და ტილოზე დატანილ ანგელოზებზე მოუყვა.

–  36 წლის ვიყავი, როდესაც ხატვა დავიწყე. ამ დრომდე ფუნჯი არ მქონდა ხელში აღებული. მანამდე დიდხანს ვეძებდი პასუხს კითხვაზე, რისთვის გავჩნდი ამ ქვეყანაზე. ბოლოს, როცა ვფიქრობდი, რომ ამ კითხვაზე პასუხს ვერ მივაგენი და ხელები ჩამოვყარე, სამი დღე ხილვები მქონდა, რომელმაც საჩუქარივით გამიხსნა რაღაც კარი, რომელსაც არ ვიცი, ფერების კარი დავარქვა, სამოთხის თუ ზეცის. მას მერე დავიწყე ხატვა და დღემდე ვხატავ.

–  თავდაპირველად, რაც სულში მქონდა დალექილი, ყველაფერი გამოვიდა გარეთ ნახატებად – შავი, თეთრი, მწვანე, ყვითელი თუ ყავისფერი... მერე ვხატავდი თითქმის ყველაფერს ყველა ჟანრში. პორტრეტები მაქვს საინტერესო, აბსტრაქციები, ყვავილები... ევროპულ ტურნეში წავედი და იქ სხვადასხვა ჟანრის თითო–თითო ნამუშევარი წავიღე, რომ მენახა, რომელი უფრო მეტ მოწონებას დაიმსახურებდა. ანგელოზები ის კატეგორიაა, რომელიც ყველა ასაკის, ყველა თაობის ადამიანებისთვისაა მისაღები. საქართველოში მაშინ, 2003–2005 წლებში, ძალიან ჭირდა ცხოვრება, მაგრამ ვიფიქრე, ქართველებს უფრო სჭირდებათ გახარება–მეთქი და დავიწყე ანგელოზების აქტიურად ხატვა. მას მერე აღარ გავჩერებულვარ. ხანდახან ვხატავ სხვა რაღაცებსაც, მაგრამ უმეტესად მაინც ანგელოზებს, თვითონაც გუნდებად მოფრინდებიან ხოლმე ჩემთან.

–  ანგელოზების ხატვისას უმთავრესია, შინაგანი მდგომარეობა გქონდეს მაქსიმალურად მოწესრიგებული. სიმშვიდეში უნდა იყო, რომ ძალიან კარგი ანგელოზები მოფრინდნენ. განსაკუთრებულად საუცხოო ანგელოზები მოფრინდებიან ხოლმე ლოცვის, ზიარების მერე. ტაძრიდან დაბრუნებული ხან დილამდე გაუჩერებლად ვხატავ. ვცადე, ცუდ განწყობაზე მყოფს დამეხატა, მაგრამ მაშინვე დავხიე, რადგან თავადვე ვიგრძენი უარყოფითი ენერგეტიკა. მაკვირვებს ის მხატვრები, ძალიან დიდ ფასად რომ ყიდიან საშინელი ენერგეტიკით დაბინძურებულ, ჭუჭყიან ნახატს. ადამიანებიც მაკვირვებენ, ასეთ ნახატებში რომ დიდ ფულს იხდიან. ალბათ მოვა დრო და ადამიანები გაერკვევიან ამ ენერგეტიკებში. ძალიან საშიში მგონია, ჩამოიკიდო და უყურო ასეთ ნახატს. ამ ენერგეტიკით შეიძლება დაავადდე და მოკვდე კიდეც და ამის ბევრი ფაქტიც ახსოვს ისტორიას.

თუ ქრისტიანი ხარ, ეკლესიასთან კავშირის გარეშე როგორ შეიძლება ისუნთქო? სახლს რომ დაალაგებ, მერე მსუბუქად გრძნობ თავს სისუფთავის გამო. სულიერი დაბინძურებისგან რომ სუფთავდები, ხომ უფრო მნიშვნელოვანია?! ხომ არ შეიძლება ღამე ისე დაიძინო, რომ არ გაანალიზო, სად შეგეშალა და არ იყო შენს თავთან ანგარიშვალდებული?! ასეთ დროს შენს თავს ასუფთავებ, შენი თავი მოგყავს წესრიგში და არ გცალია, სხვისკენ იყურო და სხვის განსჯასა და გინებაში იყო. მთავარია, აქცენტები სწორად გავაკეთოთ, რა არის პირველადი და რა – მეორეხარისხოვანი. უფალი გეუბნება, ჩემკენ ერთი ნაბიჯი გადმოდგით და სამს მე გადმოვდგამ თქვენკენო.

–  დიახ, არ არიან ხატები და არც კანონიკაა დაცული. ეს არის სუფთა სიმბოლიკა. ქვეყანაზე ყველაფერი სიმბოლურადაა მოცემული და მისი ქვეტექსტი იკითხება იმაში, თუ რაზე აკეთებ არჩევანს, რა გიზიდავს – მაჯლაჯუნები თუ ანგელოზები. ეს ანგელოზები კი იმდენია და იმდენნაირი... ყველას ჰყავს თავისი ანგელოზი. მეც ვგრძნობ, ჩემი ანგელოზებიდან რომელია უფრო სუფთა, უფრო ნაღდი.

– გამორიცხულია, მოწყენილები არ იყვნენ ამ ჩვენი ყოფის შემყურე. ჩემი პირველად დახატული ანგელოზები ბევრად უფრო მხიარულები იყვნენ. ახლა მოწყენილები არიან, მაგრამ რომ დავფიქრდები, რისგან შეიძლება კარგად იყვნენ?! როცა ანგელოზების დასახატად ჯდები, სრულიად გადიხარ ამ სამყაროდან და ვერ ხვდები, რას აკეთებ. რომ მორჩები, მერე უყურებ. ხატვის დროს მხოლოდ გული და ინტუიცია მუშაობს.

–  ჩემთან რომ მოდიან ადამიანები, თავად პოულობენ საკუთარ თავს, თუ საკუთარ განწყობას. ზოგი პირდაპირ ამბობს, ეს ხომ მე ვარო, საკუთარ ტიპაჟს სცნობენ. თითქოს ყველა ჩემი ანგელოზი ერთმანეთს ჰგავს, მაგრამ ამ დროს ყველა სხვადასხვა ტიპაჟია და ყველას სხვადასხვა სათქმელი აქვს.  

– ჯანმრთელობის პარაკლისები ტარდებოდა წმინდა კვირიკეს ეკლესიაში, მამა ზურაბ მჭედლიშვილი ატარებდა. ამ პარაკლისის შემდეგ სახლში შემოსულიც არ ვიყავი, ფუნჯს რომ ვეცი და ერთ წამში გადმოიღვარა დიდი ანგელოზი, რომელიც მთავარანგელოზს ჰგავს. ის არ დახატულა, პირდაპირ გადმოფრინდა ტილოზე. თავისით იხატება ასე ზოგი, თორემ მიზნობრივად არასოდეს დამიხატავს.

–  დიახ და ამით ძალიან ბედნიერი ვარ. სულ სხვაა, როცა შენ ხატავ, მერე  მიამსგავსებ და იტყვი, ღმერთო ჩემო, ეს ხომ ღვთისმშობელიაო, მაგრამ სულ სხვაა ამას რომ პატრიარქი დაგიდასტურებს. ის ნახატი რომ დავხატე, ზუსტად ასე გავიფიქრე. მერე ერთმა ახლობელმაც იგივე მითხრა. პატრიარქს გავუგზავე და მანაც იგივე თქვა. ეს დიდი ბედნიერებაა და ასეთი საკვები სულ გჭირდება ადამიანს.

– დიდება უფალს! შეიძლებოდა ისეთი მეუღლე მყოლოდა, რომელიც ამ ყველაფერში ან ხელს შემიშლიდა, ან დამაბრკოლებდა. მე კი დღემდე ყველანაირად მიწყობს ხელს და მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის. ჩემი ვაჟი დაოჯახებულია, შემდგარი ადამიანია. ორი შვილიშვილი მყავს და იმითაც დამაჯილდოვა უფალმა, რომ ისინი ჩემს ანგელოზებს ნამდვილად ჰგვანან.