ჩინურისა და სხვა აზიური დიალექტების უმრავლესობა ტონალურ ენად ითვლება, ანუ ერთი და იმავე მარცვალსა და სიტყვას შესაძლოა სხვადასხვა მნიშვნელობა მიენიჭოს, ხმამაღლა ან ხმადაბლა წარმოთქმული ბგერის შესაბამისად. „ტონალური ენების“ მქონე ერები აბსოლუტური სმენით გამოირჩევიან.
ისინი ბგერების განსხვავებას ადრეული ასაკიდან ეჩვევიან და შესაბამისად, მუსიკის ნოტებშიც არ იკარგებიან.