გუდაურის საჯარო სკოლის პედაგოგ ნანო აფციაურს პანდემიისგან დასადგურებულმა სიჩუმემ და სკოლის მონატრებამ ჩანახატი დააწერინა, სადაც საკუთარ განცდებს გადმოსცემს. მასწავლებლის ნააზრევს ჩვენ უცვლელად გიზიარებთ:


„სიჩუმე....ირგვლივ მომაბეზრებელი სიჩუმე... არ მესმის ბავშვების ჟრიამული....ვითომ დამღლელი, არადა თურმე ამით ვცოცხლობთ მასწავლებლები. არ რეკავს სკოლის ზარი და ფაციფუცით არ გავრბივარ გაკვეთილზე, არ მეგებებიან თვალციმციმა გოგო ბიჭები. ახლა არსად მეჩქარება, აღარ ვიღლები გაკვეთილზე ლაპარაკით (ელექტრონული სწავლება, ვერ გვივსებს დანაკლისის) თითქოს დავიკარგე ამ სამყაროში, მგონია დედამიწა გაჩერდა და გული მეკუმშება... ჩემი სკოლა მენატრება, ჩემი მეორე ოჯახი, იმედით მომზირალი თვალები მენატრება და ერთი და იგივე კითხვაზე პასუხის ცხრაჯერ გაცემაც კი მენატრება. თურმე იმაზე მეტად მყვარებია ჩემი სკოლა, ვიდრე მეგონა... თურმე თქვენ ჩემი სულის ნაწილები ჰყოფილხართ... მიყვარხართ და ველოდები სკოლის ზარს, როდის მოგვიხმობს თავისთან“.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში