მარტვილის მუნიციპალიტეტის გაჭედილის საჯარო სკოლის მეათე კლასის მოსწავლე ქეთა ბაღიშვილი კორონავისის გამო შექმნილ ვითარებას ჩანახატით ეხმაურება. გაეცანით, მოსწავლის საინტერესო ნაშრომს: 

„საოცარია ცხოვრება, მოულოდნელობითა და თავგადასავლებით სავსე, ჩემი ჩვეული ცხოვრება, რომელიც დილის 8 საათზე სკოლისთვის მმზადებით იწყებოდა, ერთ დღეში შეიცვალა. თითქოს სამყარო შეჩერდა, საათის ისრებიც გაჩერდნენ. თუ აქამდე ადამიანი იყო სამყაროს მმართველი დღეს თავად სამყარომ დაგვიმონა და ვზივარ ასე, ჩემი საყვარელი მეგობრების, მასწავლებლებისა და რეალობისგან მოშორებით, ღრმა ფიქრებს მინდობილი. არ მაქვს უფლება ადამიანებთან ურთიერთოს, მათთან საუბრის, ჩახუტების, ირგვლის მხოლოდ სიჩუმეა, რომელიც, რაც დრო გადის მით უფრო მეტს მასწავლის და მასში უფრო ვიძირები. სიჩუმეში მახსენდება ყველა ტკბილი მოგონება, ჩემი უდარდელი ლაღი დღეები, რომლებსაც მეგობრებთან ერთად სიამოვნებით ვატარებდი.არასდროს გამომიცდია მონატრების განცდა და რას წარმოვიდგენდი თუ ასეთი მტკივნეული იქნებოდა. ამ სიჩუმეში ბუნდოვნად იხატება ის წუთები, სადაც თურმე ყველაზე ბედნიერი ვიყავი და არ ვაფასებდი. ოთხ კედელს შორის გამომწყვდეულმა, მხოლოდ ახლა გავაანალიზე, თუ რას გრძნობენ ცხოველები, რომლებიც ჩვენი სიამოვნებისთვის წლობით იტანჯებიან გისოსებს მიღმა.                                                           

და მაინც... რა მასწავლა სიჩუმემ? ყველაზე დამღლელი სიჩმის დახმარებით მივხვდი, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ცხოვრების თითოეული წუთიც კი, რომ დავაფასოთ და გვიყვარდეს ერთმანეთი, გავსცეთ უფრო მეტი სიკეთე და სიყვარული, დავაგროვოთ ბევრი სულიერი სიმდიდრე, რადგან ამ სამყაროში ვერავინ მოგვცემს იმის გარანტიას, რომ ხვალ დღევანდელზე უკეთესი დღე გათენდეს.ალბათ ცხოვრებაში ესეც უნდა გამოსცადო, რათა დააფასო ის, რაც გაქვს.რადგანაც უსასრულო ამქვეყნად არაფერია, მჯერა, რომ მალე დასრულდება ეს ხმაურიანი და დამთრგუნველი სიჩუმე და როდესაც ეს ყველაფერი დასრულდება ჩვენ ისევ შევიყრებით  და სამყაროს გასაგონად ვიყვირებთ, ჰოპლა, ჩვენ ვცოცხლობთ“.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში