პანდემიის დასაწყისში გაჩნდა მოსაზრება, რომ საერთო გაჭირვებამ კაცობრიობა შეცვალა -  ადამიანებში თანადგომისა და თანაგრძნობის განცდა გაიზარდა. თუმცა, როცა საყოველთაო ვაქცინაცია დაიწყო, საკითხი თითქოს შემოტრიალდა და საზოგადეობა ორ ნაწილად გაიყო: აცრილები და აუცირელები. სოციალურ ქსელში, თუ რეალურ ცხოვრებაში, გამუდმებით დაობენ ვაქცინაციასთან დაკავშირებით. ეს დამოკიდებულება იგრძნობა ყველგან და ყველა სფეროში. სამწუხაროდ, Covid-19 უფრო მეტია, ვიდრე მხოლოდ, ჯანმრთელობის კრიზისი...

ერთ-ერთი სახელოვნებო წრის მასწავლებელი სოციალურ ქსელში წერს, რომ რთული დილემის წინაშეა. მშობლები ურეკავენ და ეკითხებიან: აცრილია, თუ არა პედაგოგი. მათი ნაწილი, ბავშვს ბალეტზე მხოლოდ იმიტომ არ ატარებს, რომ მასწავლებელი აუცრელია ან პირიქით - აცრილია. მისთვის ამ გაურკვევლობიდან გამოსავალის ნახვა ნამდვილად რთულია. 

მასწავლებლის სტატუსს უცვლელად გთავაზობთ:

„მირეკავს ახალი მშობელი, რომელსაც ბავშვის მოყვანა უნდა სტუდიაში, გამომკითხა დეტალები, როგორც ყოველთვის და ბოლოს მკითხა: თუ იყო პედაგოგი აცრილი, ნუ რა თქმა უნდა, ვუპასუხე - აცრილია და მოვალთო, მითხრა. მირეკავს სხვა მშობელი, გამომკითხა დეტალები და ბოლოს მკითხა, პედაგოგი თუ არის აცრილი, რა თქმა უნდა, ვუპასუხე - აცრილია და მეუბნება: მაშინ, არ მოვიყვან. ადამიანები დაიყო ორად, ზოგს აცრილი მასწავლებელი უნდა, ზოგს აუცრელი, ესეიგი უნდა მყავდეს ორი პედაგოგი: აცრილი და აუცრელი. ეს არის სტუდიისთვის ათმაგი ხარჯი, რასაც ვერ გაწვდება, რადგან არ არის ბავშვების საკმარისი რაოდენობა. ახლა ვზივარ და ვფიქრობ, აუცრელი მშობლების ბავშვებს ვუთხრა უარი მიღებაზე, თუ აცრილი მშობლების? აცრილების ბავშვები დავჩაგრო, თუ აუცრელის? დედა, რა ჯოჯოხეთში ვარ! ორივე ვარიანტში მე გამოვდივარ ცუდი და ვზარალდები. აცრილიც და აუცრელიც გადამდებები ვართ ჩვეულებრივად, ხომ ასეა, არააა? ანუ, ორივე კატეგორია არ ვართ დაზღვეული კოვიდის გადადებაზე და რა მნიშვნელობა აქვს აცრილს და აუცრელს?! გარდაცვალებაზე არ მაქვს საუბარი, ეგ საერთოდ არ ეხება ამ საკითხს, ანუ ვიცრებით იმიტომ, რომ არ გარდავიცვალოთ, მაგრამ „გადამტანები“ და „გადმომტანები“ ყველანი ვართ. ძალიან არაჯანსაღი მგონია ეს შეკითხვა.“