მოსწავლეებს კარი აცრემლებულმა დედამ გაუღო და უთხრა: 

 
- ლევი თქვენთან ერთად ვეღარ ისწავლის. მას ოპერაცია გაუკეთეს, დაბრმავდა და სკოლაში სიარულს ვეღარ შესძლებს.

 
რამდენიმეწამიანი სიჩუმის შემდეგ, ბავშვებმა დედას უთხრეს:  

 
- ჩვენ მას რიგრიგობით გავყვებით სკოლაში, სახლშიც მოვაცილებთ, გაკვეთილებსაც მოვამზადებინებთ. 

აცრემლებულმა დედამ ამხანაგები ლევის ოთახში შეიყვანა.  

 
თვალებახვეული ლევი ოთახში დაბნეული იდგა.  

 
''მე ხვალ გაგყვები სკოლაში; მე მოგიყვები რა გავიარეთ ალგებრაში.'' - მეგობრები ერთმანეთს არ აცლიდნენ ლაპარაკს.  

 
ლევი ამხანაგებს დაბნეული უქნევდა თავს. წამოსვლის შემდეგ, მეგობრებმა შეადგინეს გეგმა, თუ ვინ რომელ დღეს წაჰყვებოდა სკოლაში, ვინ რას აუხსნიდა. სკოლაში, ლევის გვერდზე მჯდომი თანაკლასელი გაგკვეთილის მსვლელობისას ხმადაბლა ეჩურჩულებოდა, თუ რას წერდა მასწავლებელი დაფაზე.  

 
ლევმა სკოლა ოქროს მედალზე დაამთავრა და ინსტიტუტშიც ჩააბარა.  

 
14 წლის ასაკში დაკარგული მხედველობის მიუხედავად, ლევის მონდომებამ და მეგობრების დახმარებამ შედეგი გამოიღო და ლევ პონტრიაგინი მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული მათემატიკოსი გახდა. მან მნიშვნელოვანი ცვლილებები შეიტანა ალგებრულ და დიფერენციაციულ ტოპოლოგიაში, ვარიაციულ გამოთვლასა და მართვის თეორიაში.