ფოთის N5 საჯარო სკოლის VIII დ კლასის მოსწავლე ნინი კუტალია, საკუთარი თვალით დანახულ პანდემიას ჩანახატში გადმოსცეს და საკუთარ განცდებს გვიზიარებს. მოსწავლის ნამუშევარს ჩვენ უცვლელად გთავაზობთ: 

პანდემია.... თითქოს ეს უბედურება მეხივით დაეცა მსოფლიოს და შეცვალა გარემო, ბედნიერება, სიხარული... სახლებში გამოგვკეტა, მარტო დაგვტოვა ჩვენს ფიქრებთან ერთად... ბევრი რამ მოგვანატრა, ბევრი რამ გვასწავლა კიდეც. ჯერ კიდევ ვერ დამიჯერებია, რომ ეს ყველაფერი მართლა ხდება, თავი ფილმში მგონია, საშინელებათა ფილმში.

გუშინდელივით მახსოვს, თუ როგორ მივდიოდი სკოლაში მეგობრებთან ერთად, ჩემი სადარდებელი კი მხოლოდ სწავლა და ადრე ადგომა იყო. დიდად არ მეპიტნავებოდა დილაუთენია გაღვიძება, მაგრამ ახლა გარეთ გასასვლელად ბევრ რამეს დავთმობდი,

ძილსაც კი, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს, არ მეგონა, თუ როდესმე ასეთ რამეს ვიტყოდი, მაგრამ მართლა ძალიან მინდა სკოლაში წასვლა, მეგობრებთან ჩახუტება, სწავლა.

ყველაფერს თავისი მიზეზი და მიზანი აქვს. ხშირად დავმჯდარვარ ფანჯარასთან, თავი რაფაზე ჩამომიდია და ჩავფიქრებულვარ. ეს პერიოდი საკუთარი თავის შესასწავლად საუკეთესო დროდ მიმაჩნია, ამიტომაც ყოველდღე ვფიქრობ ჩემს ნაკლზე, იმაზე, თუ რისი შეცვლა მინდა უკეთესობისკენ, მახსენდება ყველა ჩემი დანაშაული და თავს უკიდურესად სულელად ვგრძნობ, თუმცა ეს არ მაბრკოლებს, ვინაიდან შეცდომებს იმისთვის ვუშვებთ, რომ მათზე ვისწავლოთ.

ბევრი ისეთი რამ დავაფასე, რასაც ძველად ყურადღებასაც არც კი ვაქცევდი. ადრე მინდოდა კიდეც, რომ ერთი თვით მაინც დავმჯდარიყავი სახლში, ახლა კი, როდესაც ჩემს სულელურ სურვილს ვიხსენებ, მეცინება. თითქოს ნატვრა ამიხდაო, მაგრამ ეს ნამდვილად არ მინატრია- გაზაფხულის სურნელი ვერ შევიგრძენი, ნუშის აყვავებას ვერ დავესწარი. ამაზე ბევრჯერ მიტირია, წარმომიდგენია, თუ როგორ გავატარებდი წლის ერთ-ერთ ყველაზე ლამაზ დროს, ახლა კი მხოლოდ ფანჯრიდან ცქერა დამრჩენია.

როგორც უკვე ვახსენე, ამ სიტუაციასაც კი აქვს დადებითი მხარეები. დარწმუნებული ვარ, ყველა დაუახლოვდა ოჯახს, უკეთესად გაიცნო თავისი საყვარელი ადამიანები და დააფასა ისინი, საკუთარი თავიც კი უკეთ შეიცნო და ახალი ოცნებებიც გაუჩნდა.

ვფიქრობ, ეს ეპიდემია ერთ-ერთი ყველაზე მწარე გაკვეთილი იქნება მთელი მსოფლიოსთვის. მგონია, რომ ბოროტება და სიძულვილი ცოტათი მაინც ჩაცხრება, ადამიანებს კი ერთმანეთი შეუყვარდებათ, მათ შორის ნდობა აღდგება.

დაბოლოს, იმედი უნდა გვქონდეს, რომ ყველა უწყინარი, მხიარული ნაწარმოებივით, ახლაც სიკეთე დაამარცხებს ბოროტებას, ჩვენ გავიმარჯვებთ, უხილავ მტერს დავამარცხებთ და ერთმანეთს მალე გადავეხვევით.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში