თბილისის N2 საჯარო სკოლის მეათე კლასის მოსწავლე ლიზა სეხნიაშვილი გვიზიარებს ჩანახატს თემაზე -  „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“. etaloni.ge მოსწავლის ნამუშევარს უცვლელად გთავაზობთ:

ახლა ვზივარ და იმაზე ვფიქრობ, თუ რამდენი რამ შეიცვალა ამ ორ თვეში... სახლში ფანჯარასთან ვზივარ, სურათებს ვათვალიერებ, რომელზედაც ჩემი და ჩემი მეგობრების სკოლაში გადაღებული კადრებია. ის წუთები მაბედნიერებს ონლაინ გაკვეთილების დროს მეგობრებსა და მასწავლებლებს რომ ვხედავ, არადა ადრე ეს ჩვეულებრივი ამბავი იყო და ასეთი დამოკიდებულება თუ მქონდა არც კი მიფიქრია.

ადრე სკოლიდან კლასელები ერთად მოვდიოდით, ვსაუბრობდით, ერთმანეთს ვაბრაზებდით, ახლა კი ამას ონლაინ ურთიერთობით ვიკლავთ. ერთმანეთს ვეკითხებით, ხომ ყველანი კარგად ვართ, სახლში რა ხდება, თუ ვინმე არ შემოდის, რა მოხდა ხო მშვიდობაა...

2 მარტიდან გარეთაც არ გავსულვარ და სახლში ვზივარ. ვიცი, რომ ამით ვუფრთხილდები ჩემს ახლობლებს, მეგობრებს, მეზობლებს. შიშით შევყურებ ფანჯრიდან ქუჩაში მიმავალ ადამიანებს. ჯერჯერობით ასეა... მაგრამ ვიცი, რომ მალე ყველაფერი კარგად იქნება, ისევ ძველებურად დაბრუნდება: ხმაური, სიცილი, გამოწყობილი, ადამიანები ივლიან ქუჩებში, მე ისევ ვივლი სკოლაში, ცეკვაზე, წავალთ კინოში, მაკდონალდში, ისე, თითქოს არაფერი მომხდარა. მე ასე მინდა ვიფიქრო! სინამდვილეში, ეს დღეები ჩემში დიდ კვალს დატოვებს, ვიცი... უფრო მეტად ყურადღებიანი, მზრუნველი გავხდები და ყოველი დღისთვის ღმერთს მადლობას ვეტყვი, რომ ირგვლივ ყველა ჯანმრთელი მყავს, ამით ბედნიერი ვიქნები!

მაგრამ იმისთვის, რომ ყველაფერი ძველებურად კარგად იყოს, ახლა საჭიროა დავრჩეთ სახლში, ხოლო ერთმანეთთან შეხვედრისას დავიცვათ დისტანცია, უსაფრთხოების წესები და ვიყოთ ყურადღებით!..

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში