„რკინის მწვანე ჭიშკართან მივედით და დავაკაკუნეთ. კარის გაღებისთანავე დამეუფლა შეგრძნება, პასუხისმგებლობა, რომ მისი ცხოვრების შესახებ უფრო მეტი გამეგო“ - ჰყვება კეთზი. 

ომარმა სტუმრები დანგრეულ სახლში შეიპატიჟა, თავად ვინილის ძველი დისკი გადმოიღო, ყუმბარებისგან დამსხვრეულ საწოლზე ჩამოჯდა, მუსიკა ჩართო და ჩიბუხი გააბოლა.

ომარისთვის მისი კოლექცია ყველაფერი იყო. მოხუცის სახე ერთი მხრივ მწუხარებას და მეორე მხრივ იმ პრობლემებთან ბრძოლას ასახავს, რომელიც მას თავს დაატყდა.

და ბოლოს, სისხლიანმა ფოტოებმა სირიიდან მთელი მსოფლიო მოიარა, მაგრამ ჯოზეფ ეიდის ფოტომ ომის კიდევ ერთი სახე გამოაჩინა - დანგრეულ ოთახში საყვარელი ჩიბუხითა და მუსიკით შეპყრობილი მოხუცი, რომელიც დაკარგულის დაბრუნებას ელოდება.