ოთხი ქართული მოთხრობა მეგობრობაზე დაწყებითი კლასის მოსწავლეებისთვის: 

არჩილ სულაკაურის „სალამურას თავგადასავალი“. 

"ქონდარეთის ჯიუტმა და ძილისგუდა უფლისწულმა სიზმარში ნანახ ციცინათელების მზეთუნახავთან თამაში მოინდომა. ღამის შიკრიკებმა ციცინათელების მზეთუნახავი მწყემსი მოიტაცეს და უფლისწულს მიჰგვარეს. მეგობრის გადასარჩენად სალამურამ ქვეყნიერება მოიარა და რა არ გადახდა თავს - ჯამბაზობაც ისწავლა და მუშტი-კრივიც...'' 
რევაზ ინანიშვილის „კაცები“.

''გოგია ხევს გამოღმა ცხოვრობს, ბახა - ხევს გაღმა. პირიქითაც შეიძლება ითქვას, ხევს გამოღმა ბახა ცხოვრობს, ხევს გაღმა - გოგია, ეს იმაზეა დამოკიდებული, ვის მხარეზე დავდგებით, ბახაანთი თუ გოგიაანთი, მაგრამ რაკი ჩვენ არც ბახაანთ მხარეზე ვართ დამდგომნი და არც გოგიაანთი, მოდით, ასე განვსაზღვროთ: წიგნის ფურცლის მარცხენა მხარეზე გოგია ცხოვრობს, მარჯვენა მხარეზე კი - ბახა. ორივენი პირველ კლასში დადიან, ერთ მერხზე სხედან, ერთნაირ დიდ წითელ ჩანთებს დაათრევენ და - თავიდათავი ეს არის - ერთმანეთი ძმებივით უყვართ. იმათი მამებიც მეგობრები არიან, იმათი დედებიც. თურმე ნუ იტყვით, იმათაც ერთად უსწავლიათ და ერთ მერხზედაც კი მსხდარან: მამები - ერთად, დედები კიდევ - ერთად...'' 

ნიკო ლომოურის „პაწია მეგობრები“.

„იდგა მკათათვე. ხართგამოშვების დრო მოტანებული იქნებოდა. მზე დასავლეთისაკენ გადახრილიყო, მაგრამ საშინელ სიცხე-პაპანაქებას კი ამით არაფერი შველებოდა. შემდგარ-შეტბორებულ ჰაერში მხოლოდ ხანდისხან ოდნავ წამოუბერავდა ხოლმე ქვენა (აღმოსავლეთის) ქარი. ჯოჯოხეთს რომ ერთი მუგუზალი აკლდა, სწორედ ამ მუგუზალს წააგავდა ეს ქარი. ზაფხულში ხომ ისედაც ცხელა, მაგრამ თუ ეს ქარიც ზედ დაერთო, სიცხე საშინელება ხდება. იგი ჩნდება აღმოსავლეთის უდაბნოებში, მოჰქრის იქიდან და თან მოაქვს სულის შემხუთავი პაპანაქება, მოსავლის გამაოხრებელი გვალვა, ყოველი ცხოველის შემაწუხებელი ჰავა. მხოლოდ ვენახები არიან ამ დროს კაი ყოფაში: მტევნები მსწრაფლად იზრდებიან, ტკბილი წვენით იჭიკნებიან...“

სულხან ქეთელაურის „ღვია“. 

''ღვია პატარა, მარადმწვანე ბუჩქს ჰქვია მთაში. უმეტესად კლდეზე იზრდება. დაკლაკნილი წვრილი ტოტები განზე აქვს გაფშეკილი. სიმაღლით კი კაცის სიმაღლეც ვერ იქნება. ეს ახლა, თორემ უწინა ასეთი ტანისა არ ყოფილა ღვია. ვერც ისე მარტოდმარტო ნახავდა ვინმე. უღრანი ტყის შუაგულში იდგა ამაყად. გარს დიდრონი ხეები შემოსდგომოდნენ - დაკოჟრილი მუხები, ჭადრები და ტანსრული წიფლები. ღვია ყველაზე ლამაზი იყო მათში. გაზრდილობითაც სჯობდა სვხებს. წვერი კინაღამ ცისთვის ჰქონდა მიბჯენილი. მზის ოქროსფერი სხივი პირვალად მას ეფრქვეოდა თავზე. დილიდ ცელქი ნიავიც ყველაზე წინ გაჰკრავდა ფრთას, მიუალერსებდა და ნაზად შეურხევდა ქოჩორს...''