ვაზი უხმობს პატარებს:
-მოდით! მოდით ყველანი,
თქვენც გასინჯეთ დამტკბარი
ყურძნის მწიფე მტევანი!

ჩხა, ჯაგანი, აკიდო...
ზვრებში ბავშვებს ელიან,
ისმის სიცილ-კისკისი,-
მხიარული რთველია,
სავსე შემოდგომაა!
აბა, დელი-დელია!

დაუძახა დედიკომ
თინიკოს და ლევანს,
ნაღვლიანად დაჰყურებდა
ყურძნის მკვახე მტევანს.

-დედი, შენს თავს ვფიცავარ-
იცრემლება თინიკო,
-მე არ ვიცი უკითხავად
დღეს ვენახში ვინ იყო.

ჩუმადა დგას ვაჟკაცი,
არ შეშვენის ცრემლები,
მით უფრო, მან დაყარა
ყურძნის მკვახე მტევნები.

კი ახსოვდა, დედიკომ
-ჯერ ხელი არ ახლოთო,
სანამ არ დამწიფდება
ახლოსაც არ გნახოთო.-

დამწიფდაო, ეგონა
ისე წითლად ღუოდა
და იფიქრა, რომ მაშინ
დედიკონა ტყუოდა.

არვინ დამინახოსო,
ჩაიყარა უბეში,
გასინჯა და სიბრაზით,
მოისროლა გუბეში.

იცის, დამნაშავეა
თავი მიტომ დახარა...
-მაპატიე დედიკო,
მეტს არ ვიზამ, აღარა.