"საკმაოდ კარგ ფერწერულ ასლებს ვაკეთებდი. არ მქონდა ჩამოყალიბებული იდეა იმაზე, თუ რისი გაკეთება მინდოდა ფერწერაში. რაღაც მომენტი იყო, როდესაც ვუთხარი ჩემს თავს: რატომ ვკარგავ დროს ფერწერული ასლების კეთებაზე, როდესაც შემიძლია გამოვიყენო ფოტოაპარატი?" 

სინდი შერმანმა ფოტოგრაფიის შესწავლა და შემდეგ უკვე გადაღება დაიწყო. იგი ცნობილი ფერწერული ტილოების ერთგვარ რეპროდუქციას ახდენს და მოდელად კვლავ საკუთარ თავს იყენებს - პროტეზებით დეფორმირებული მისი სხეული ხელოვნების ისტორიაში ცნობილი შედევრების კომპოზიციაში არის მოთავსებული. 

ამით შერმანი, ერთის მხრივ, ცნობილი ფერწერული ნამუშევრების რეპროდუქციასაც ახდენს და მეორე მხრივ, აქცენტს აკეთებს საკუთარ თავზე, როგორც მეოცე საუკუნის დასასრულის ხელოვანზე. 

ამ სერიის ინსპირაციის წყაროდ შერმანი ზოგადად მუზეუმებს აღიარებს; მიუხედავად იმისა, რომ იმასაც აღიარებს, რომ არ უყვარს სამუზეეუმო სივრცეები. "როდესაც ამ პროექტზე ვმუშაობდი, რომში ვცხოვრობდი... თუმცა არც მუზეუმებში და არც ეკლესიებში დავდიოდი ფერწერული შედევრების სანახავად. იმ ტილოების შესასწავლად, რომლებიც შემდგომ ამ სერიისთვის გამოვიყენე, წიგნებს და რეპროდუქციებს ვიყენებდი... ფოტოგრაფიის ასპექტი, რომელსაც ყველაზე უფრო ვაფასებ სწორედ ის არის, რომ გამოსახულება შეიძლება რეპროდუქციას ექვემდებარება და მისი ნახვა ყველგან, ყოველთვის და ყველას შეუძლია ".

რთულია გაიგო, ამოიცნო, შეიცნო. ამას მხოლოდ გენიოსები ახერხებენ. გენიოსები ავლენენ შემეცნების გაუნელებელ წყურვილს. მათ შემოქმედებაში იგრძნობა მიღწეულით დაუკმაყოფილებლობა, მუდმივი სწრაფვა სრულყოფილებისკენ და უკვდავყოფისკენ.

იხ. ფოტოსურათები