ფოთის N15 საჯარო სკოლის მე-9^ა კლასის მოსწავლემ ნინო დარსაძემ კორონავირუსის პანდემიით შეცვლილ რეალობას, მის გავლენას და საყვარელი ადამიანების მონატრებას ჩანახატი - „მონატრების ტრაგედია“ მიუძღვნა. 

გთავაზობთ ნინო დარსაძის ჩანახატს. 

მონატრების ტრაგედია

დრო გამირბის... დღეებს ვეღარ ვეწევი თითქოს უკან ჩამომიტოვეს. ჩემი გულიც გაუბედავი ნაბიჯების რიტმში ფეთქავს. აქ სიჩუმეა. არც ზარის გამაყრუებელი წკრიალი ისმის და არც ამაფორიაქებელი საუბარი. ყველა დუმს. ჩემი უძილობით ჩაცვენილი თვალები მზის ამოსვლას შესცქერიან, უყურებენ როგორ მოიწევს ნელ-ნელა ზევით და ცდილობს ჩაბნელებული სამყაროს განათებას. იგი ფენიქსს ჰგავს რომელიც სიკვდილისას იწვის და ფერფლიდან ახლიდან იბადება. საოცარი იყო, რა სიმშვიდით და მოთმინებით მოდიოდა და მისი სხივები ედებოდა მთელ სამყაროს. თურმე რამდენ მოვლენას ვტოვებთ ადამიანები როცა გვძინავს და კიდევ რამდენი რამ არის რის შესახებაც არაფერი ვიცით, კიდევ რამდენი რამ არის ჩვენი გონებისთვის მიუწვდომელი. ნაზი სიო ქროდა და ხეებს ეჩურჩულებოდა თითქოს რაღაც საიდუმლოს უმხელდა. მე ვიდექი და ვუსმენდი ამ სევდის მომგვრელ სიჩუმეს, დიახ თურმე სიჩუმესაც შეიძლება მოუსმინო. მე მენატრებოდა და ეს მონატრება მაშინებდა. შორს ვიყავი, შორს საყვარელი ადამიანებისგან, შორს ბედნიერებისგან, შორს შეხებისგან, შორს საქმეებისგან. ამ სენმა დიდი გავლენა მოახდინა ადამიანებზე, თითქოს ყველა დააძინა და აღარავის აღარ ესმის შენი. მიწევს მარტო დავრჩე საკუთარ თავთან და ის ყოველდღიური სიყალბე რომელსაც ასე მიჩვეული ვიყავი უკან ჩამოვიტოვო. მძაგს ის რაც სამყარომ შემოინახა ჩემთვის. ჩვენთვის. ვცდილობ არაფრის მეშინოდეს და ვიმეორებ, რომ პანდემია ვერაფერს დაგვაკლებს. ყველაფერი დასრულდება და მერე გავალ გარეთ. მონატრებულ სახეებს დავინახავ, მონატრებულ ხელებს ჩავეჭიდები, მონატრებულ სიტყვებს მოვისმენ. მინდა მჯეროდეს, რომ ასე იქნება, რომ ამ სიჩუმისგან გავთავისუფლდები. მინდა მჯეროდეს, რომ სიყვარული ამასაც შესძლებს, ხოდა გჩუქნით ამ სიყვარულს, რომელიც ჩემში ვერ დაეტია....

                                        ფოთის N15 საჯარო სკოლის მე-9^ა კლასის მოსწავლე ნინო დარსაძე.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში