ჩვენ გვყავდა მწერლები და გვყავდა ნოდარ დუმბაძე - ყველაზე გულიანი გურული, რომელსაც საოცრად შეეძლო ტირილითა და სიცილით მოეთხრო ჩვენთვის ამბები. 

სევდანარევი მხიარულებით მოთხრობილი ისტორიების ავტორი ცხოვრებაში ძალიან გამბედავი და უშიშარი იყო. ის სიმამაცით წერდა ღმერთზე, სიყვარულზე, ლოცვის ძალაზე, დედაზე, შვილებზე და არ უფრთხოდა არავის, მათ შორის არც ცენზურას... 

თბილი, ჰუმანური, კეთილი და დადებითი მწერლის ნაწარმოებები ყველა ასაკში სხვადასხვანაირად იკითხება, მაგრამ ერთი რამ ცხადზე ცხადია - თუკი ერთხელ შეაბიჯებ მის გურულ სამყაროში, უკან დაბრუნება აღარ მოგინდება. 

„უამრავი ნაკლის მიუხედავად, ქართველს ისეთი თაკარა გული, უმზესი სული და მაღალი ბუნება აქვს, მთელ სამყაროს დასწვავდა კავკასიონის მარადი თოვლი რომ არ აგრილებდეს და აშოშმინებდეს...“